کد مطلب:36165 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:137
«و اگر بتوانی نگذاری كه بین تو و بین خداوند، صاحب نعمتی باشد پس چنین كن چه آنكه تو قسمت خود را می یابی و سهم و بهره ات را خواهی گرفته و به دستت خواهد رسید» در این قسمت، روح آقائی، بزرگواری و بزرگ منشی را در انسانها دمیده و آخرین مرحله حفظ كرامت نفس انسان را پیشنهاد می نمایند. طبق این رهنمود عالی و آسمانی باید كوشید كه صاحب نعمت و منتی بر سر انسان بجز خدای تعالی نباشد و انسان در سایه ی لطف و حمایت كسی جز در سایه ی لطف، حمایت و عنایت خدای تعالی قرار نگرفته و سكونت پید نكند و بداند كه قسمت مقدر خود را بدون این دغلبازیها و پشت هم اندازیها به دست خواهد آورد و سهم و نصیب مفروض خود را بطور عادی و از مسیر شرف و بزرگواری بدون این تشبئات فضاحت بار می یابد و جائی كه [صفحه 202] خد اوند بنده اش را گرسنه نگذارده و در پرتو یك حركت صحیح و معقول و تلاش معمولی و انسانی، روزی او را می رساند چه حاجت كه انسان، خود را خوار و زبون ساخته و متوسل به این و آن شود و شرف و شخصیت خود را فروخته و فدا كند و ابروی خود را بریزد؟ راستی اگر زندگی انسان اداره هم نمی شد ارزش نداشت كه برای اداره شدن آن، ذلت و حقارت برای خود خریداری كند چه رسد كه زندگی او می چرخد و خداوند عهده دار ارزاق بندگان خود می باشد.
(و ان استطعت ان لا یكون بینك و بین الله ذو نعمه فافعل فانك مدرك قسمك و آخذ سهمك)
صفحه 202.